Jak obliczyć normę wysiewu?
Powszechnie używamy wzoru opartego na 3 zmiennych: liczbie ziaren na ha, MTZ i zdolności kiełkowania. Jednak na zachodzie Europy zaczęli stosować bardziej zaawansowane wzory. Tu parametrami są:
- zakładaną gęstość łanu (liczba kłosów na 1 m2), czyli ile kłosonośnych pędów powinno się znajdować na roślinie przed zbiorem na danym stanowisku, do jakiej liczby się dąży;
- współczynnik średniej liczby kłosów na roślinie przed zbiorem; w zależności od stanowiska i warunków wegetacji przed i po zimie oraz długości dnia (długość dnia < 13 godzin); przy wczesnych siewach (2-3 tyg) współczynnik ten jest od 0,1 do 0,2 wyższy;
- polowa zdolność wschodów - wartość szacunkowa w % wschodzących roślin; uzależniona jest od rodzaju gleby, metody przygotowania gleby, przedplonu, wpływów różnego rodzaju ryzyka jak żerowanie ślimaków, myszy, ptaków, chwilowego stanu struktury gleby podczas siewu oraz terminu siewu; w zależności od roku i stanowiska wartość ta leży pomiędzy 70% (warunki siewu niekorzystne), a 95%;
- straty spowodowane wymarznięciem - wartość szacunkowa oparta m.in. na ukształtowaniu terenu
i mikroklimacie;
- oraz znane nam już MTZ i zdolność kiełkowania.
Dzięki takiemu sparametryzowaniu można o wiele dokładniej obliczyć normę wysiewu
i zapotrzebowanie na materiał siewny, a przy okazji zoptymalizować krzewienie produkcyjne.
Pamiętać należy, że tak precyzyjne obliczenia mają sens tylko przy laboratoryjnie ustalanej zdolności kiełkowania, zdrowym i dobrze wykształconym ziarnie, zaprawionym i czystym odmianowo, a więc w przypadku kwalifikowanego materiału siewnego w stopniu najlepiej C1.