Włośnica – dlaczego powinniśmy się jej obawiać?

 Włosień  jest  pasożytem  obłym w   postaci dorosłej i występuje w jelicie, a jako larwa umiejscawia się w mięśniach poprzecznie prążkowanych swojego żywiciela. Na włośnicę chorują głównie zwierzęta dzikie (dziki, lisy, wilki, szczury, myszy, kuny, łasice, itp.), ale mogą zachorować również zwierzęta domowe jak koty, psy, czy też świnie. Do   zakażenia     może dojść poprzez spożycie surowego, niedowędzonego lub niedogotowanego mięsa, w którym to znajdują się larwy tego nicienia.

 

Zazwyczaj do organizmu człowieka trafia  larwalna postać  tego pasożyta, którą otacza specjalna osłonka. Otoczka ta jest rozpuszczana w żołądku, a uwolniona w  ten sposób larwa przedostaje się do jelita cienkiego, gdzie przenika do kosmków błony śluzowej. W ciągu   1-3 dni   osiąga  dojrzałość  płciową. Samice   żyją 7-8 tygodni, przy czym w tym czasie  wydadzą  blisko 1000-1500 larw, które przenikną do krwiobiegu i  dostaną się do mięśni poprzecznie prążkowanych. W ten sposób odizolowane larwy mogą przetrwać w organizmie człowieka nawet 20-40 lat.
 

 

W razie pojawienia się tych objawów u kilku osób, które spożyły mięso z tego samego źródła należy bezzwłocznie udać się do lekarza. Wczesne wykrycie włośnicy pozwala na podjęcie odpowiedniego leczenia mającego na celu złagodzenie skutków i objawów choroby.

 

Dlatego też tak bardzo ważne jest badanie mięsa pochodzącego z hodowli czy indywidualnych gospodarstw, jak i również dziczyzny. Niestety nie każdy przestrzega tych wymogów czy to przy uboju na użytek własny czy też w odniesieniu do mięsa odstrzelonych dzików, przez co dochodzi do niepotrzebnych i groźnych dla zdrowia zakażeń.