2. Spadziowe – powstają ze spadzi, czyli lepkiej substancji występującej na krzewach i drzewach takich, jak jodły, świerki, modrzewie, sosny, lipy, dęby, klony, buki, brzozy, głóg oraz wierzby. Ma zielony kolor i korzenny smak, a także jest najmniej słodki spośród wszystkich miodów. Stosuje się go przy chorobach dróg oddechowych jak zapalenie płuc czy gruźlica, zaburzeniach przemiany materii, astmie, cukrzycy i katarze.
W zależności od pochodzenia miody spadziowe dzielimy na te wytworzone w oparciu o:
-
Drzewa liściaste – wytwarzany jest ze spadzi drzew liściastych i ma barwę od zielonkawozłocistej po szarozieloną. Jego smak jest dosyć cierpki, a czasem i nieprzyjemny. Używa się go przy schorzeniach górnych dróg oddechowych, miażdżycy oraz problemach z układem moczowym.
-
Drzewa iglaste – jego kolor zależy od rodzaju drzew z jakich pochodzi. Ma barwę od szarozielonej po czarną. Z kolei w smaku jest łagodny, mało słodki z posmakiem żywicznym. Stosuje się go przy nerwicach serca, anemii, przeziębieniu, miażdżycy, zaparciach i chorobach układu oddechowego.
-
Zioła (górski) – ma kolor od ciemnożółtego do pomarańczowo-żółtego oraz korzenny smak i intensywny zapach. Używa się go przy przeziębieniach, chorobach układu oddechowego, a także przy obniżonej odporności organizmu.
3. Kwiatowo-spadziowe – produkowane są po części z nektarów kwiatowych i ze spadzi drzew liściastych lub iglastych. Ze względu na obecność w nim miodu spadziowego przybiera on barwę ciemną. Ma korzenny i intensywny aromat oraz jest mało słodki. Stosowany jest przede wszystkim przy schorzeniach układu moczowego, górnych dróg oddechowych, a także dróg żółciowych i stawów.
W drugiej części miodowych opowieści przedstawimy kolejne aspekty i sposoby zastosowania miodu, jego wartości odżywcze i przepisy, w których będziecie mogli wykorzystać ten słodki przysmak.