Umowa weterynaryjna między UE a Nową Zelandią

Jak podkreślają eksperci FAMMU/FAPA, aktualizacja porozumienia ma na celu intensyfikację wzajemnego handlu produktami zwierzęcymi i żywymi zwierzętami oraz ograniczenie kosztów dla producentów. Do głównych zmian w umowie należy wznowienie eksportu świeżej wieprzowiny z UE do Nowej Zelandii, uzgodnienie warunków wysyłki niektórych produktów podczas pojawienia się ognisk chorób zwierzęcych, szersze uznawanie unijnych norm w ujęciu produktów wytwarzanych z mleka surowego oraz wzajemne uznawanie badań owoców morza. Uproszczone mają zostać także procedury certyfikacji, a w 2016 r. ma zostać wprowadzona certyfikacja elektroniczna, obniżona ma zostać też liczba kontroli fizycznych.
 
Nowa Zelandia wprowadziła zakaz importu świeżej wieprzowiny z UE w 2001 r. z powodu występowania zakaźnej choroby świń tzw. zespołu rozrodczo-oddechowego (PRRS). Dzięki aktualizacji zapisów umowy w sprawie wzajemnego uznawania regionalizacji, handel wieprzowiną będzie również kontynuowany z regionów UE, w których nie wystąpił afrykański pomór świń (ASF).
 
Nowa Zelandia dostarcza do UE sporo więcej produktów rolno-spożywczych do UE, niż przywozi. W 2014 r. wartość nowozelandzkiej wysyłki na rynek unijny przekroczyła 2,2 mld EUR, z czego blisko połowę stanowiły produkty mięsne, tj. mięso owcze i wołowina, a 10% produkty mleczarskie. W 2014 r. wartość unijnego wywozu do Nowej Zelandii wyniosła 427 mln EUR, a czasie ostatnich 5 lat wysyłki zwiększały się przeciętnie o 20% rocznie.
 
Wzrósł znacznie eksport produktów wieprzowych i serów, te dwie grupy produktów mają spory potencjał dalszej zwyżki. Nowa Zelandia była pierwszym krajem świata, który wznowił przywóz unijnej wołowiny po kryzysie BSE.