Wiosenne nawożenie łąk i pastwisk nawozami organicznymi

Pod względem wartości nawozowej w 10 m³ gnojowicy bydlęcej o zawartości 6-8% suchej masy zawiera się około 30-40 kg azotu, 20-30 kg fosforu i 30-40 kg potasu, 20-30 kg CaO i 10 kg MgO. Podobnie jak przy gnojówce należy równolegle stosować nawożenie fosforowe w ilości 40-60 kg P2O5/ha. Jednorazowa dawka gnojowicy nie powinna przekraczać 15 m³/ha. Jednostronne nawożenie gnojowicą prowadzi do rozprzestrzeniania się chwastów potasolubnych takich jak barszcz zwyczajny, mniszek pospolity.

Przedwiośnie lub wczesna wiosna to najwłaściwszy termin stosowania gnojówki i gnojowicy na użytki zielone. Stosowane w tym okresie nie wymagają rozcieńczenia.

Stosując gnojówkę i gnojowicę w okresie wegetacji ze względu na możliwość poparzenia roślin wskazane jest rozcieńczenie wodą w stosunki 1 : 0,4-0,8. Jesienne stosowanie płynnych nawozów organicznych jest nieekonomiczne ze względu na duże straty związków azotowych w procesie mineralizacji. Nawożenie najlepiej ograniczyć do łąk. Na pastwiskach obniżają one smakowitość zielonki, powodując wzrost ilości niedojadów i stwarzają zagrożenie chorobotwórcze.

Stosowanie nawozów organicznych pozwala znacznie ograniczyć koszty produkcji - koszty związane z kupnem nawozów mineralnych, a umiejętne ich stosowanie i dawkowanie nie stanowi zagrożenia dla środowiska i jest bogatym źródłem składników pokarmowych.

Jesienne nawożenie obornikiem

Obornik to przefermentowane odchody zwierzęce wraz ze ściółką. Jest to nawóz uniwersalny, który w 10 tonach zawiera około 30-40 kg azotu, 30 kg fosforu, 70 kg potasu oraz 50 kg CaO i 19 kg MgO. Na łąki i pastwiska obornik stosuje się co 3-4 lata jesienią w ilości 15-20 ton/ha rozrzucając go równomiernie. Obornik stosowany na użytki zielone powinien być drobny i dobrze rozłożony. Nawóz ten przyczynia się do podniesienia plonów na łące i pastwisku nie tylko w roku następnym po jego zastosowaniu, ale działa także następczo i w dalszych latach. Jesienią i wczesną zimą przechodzi do gleby z obornika ok. 90% potasu, ok. 60% fosforu i ok. 50% azotu. Główną jednak zaletą obornika jest zawartość w nim szeregu mikroelementów. Wiosenny pierwszy pokos użytków zielonych nawożonych obornikiem powinien być raczej przeznaczony do sporządzenia sianokiszonki, ponieważ zwierzęta mogą go zjadać niechętnie w postaci świeżej zielonki.

Czytaj dalej na następnej stronie...