Badania prowadzone są w bardzo wielu lokalizacjach w celu porównania siedlisk oraz roślin mających największe znaczenie dla pszczelich rodzin.
Wyniki dotyczą także populacji innych gatunków pszczół dziko żyjących poza pszczołą miodną, gdyż one także korzystają z tej samej bazy żerowej. Ponad 100 specjalnych urządzeń zlokalizowanych w całej Polsce mierzy m. in. wilgotność, temperaturę wewnątrz i na zewnątrz ula oraz jego wagę.
Ule są ważone, by sprawdzić, jakie możliwości na rozwój wiosenny ma pszczela rodzina w danej lokalizacji, a także jaki będzie miała pożytek w postaci miodu i pyłku.
Warto pamiętać, że niektóre rośliny bardzo pomagają w starcie po zimie (kwitnąca wcześniej leszczyna, wierzba iwa, klony), dając możliwości zwiększenia liczby pszczół.
Porównując wagi ula z poszczególnych godzin lub dni otrzymywana jest różnica „in plus”, wykazany jest przyrost masy ula powodowany pobieraniem pyłków roślinnych bądź nektaru z kwitnących określonych roślin i korzystnymi warunkami pogodowymi, lub „in minus”, czyli spadek masy ula, a więc zużywanie zapasów ula zgromadzonych wcześniej.
Całościowy bilans tych wahań dostarczy informacje o możliwościach środowiska w zakresie istnienia populacji pszczół na danym obszarze.
Oprócz pomiarów leśnicy prowadzą szczegółowe obserwacje rozpoczęcia i zakończenia kwitnienia roślin miododajnych występujących na obszarze ok.1200 ha od ula pomiarowego oraz dane dotyczące prac gospodarczych, które mogą powodować zmiany wagi ula.
Czytaj dalej na następnej stronie...