Objawem zgnilizny wierzchołkowej, wywoływanej przez Aphanomyces cochlioides, jest gnicie korzenia buraka od jego wierzchołka, główka zwykle pozostaje zdrowa. Silnie uszkodzone, zmurszałe korzenie przewracają się pod wpływem ciężaru własnego aparatu liściowego.
Brunatna zgnilizna korzeni wywoływana przez Rhizoctonia solani objawia się początkowo ciemnymi plamami na powierzchni korzenia, a następnie głębokim gniciem i mumifikacją całych korzeni łącznie z aparatem liściowym.
Oprócz warunków pogodowych znaczący wpływ na rozwój zgnilizn korzeni ma odczyn gleby i zawartość próchnicy (niskie pH i mała zawartość próchnicy uniemożliwia tworzenie stabilnych agregatów glebowych warunkujących powstanie struktury gruzełkowatej), występowanie podeszwy płużnej oraz zbyt wysoki poziom nawożenia azotem. Dlatego w ograniczaniu występowania zgnilizn najważniejsze jest działanie profilaktyczne polegające na odpowiednim przygotowaniu stanowiska pod uprawę buraków charakteryzującego się właściwym płodozmianem (np. resztki po kukurydzy stanowią doskonałą pożywkę dla R. solani), uregulowanym odczynem gleby i zbilansowanym nawożeniem azotowym. Bardzo ważne są także zabiegi zapobiegające powstawaniu podeszwy płużnej, takie jak głęboszowanie i wysiewanie międzyplonów o rozbudowanym systemie korzeniowym, które nazywane są naturalnym głęboszem.
W obecnym stanie rozwoju plantacji buraczanych (zwarte międzyrzędzia) nie ma możliwości podjęcia działań mających na celu poprawę stosunków powietrzno-wodnych, takich jak spulchnianie międzyrzędzi przy pomocy pielnika, które można zastosować, gdy zgnilizny rozwijają się wcześniej – jeszcze przed zwarciem rzędów.