STOP wypalaniu traw na wiosnę!

2. Zwierzęta

Śmierć w płomieniach czyha przede wszystkim na ptaki. Zniszczeniu ulegają ich miejsca lęgowe znajdujące się bezpośrednio na ziemi lub w niewielkiej wysokości nad nią. Spaleniu ulegają gniazda już zasiedlone wraz z jajeczkami lub pisklętami, na przykład tak lubianych przez nas wszystkich skowronków. Dym zbija też wiele owadów i uniemożliwia pszczołom i trzmielom oblatywanie łąk. Owady te giną w męczarniach, a ich brak w przyrodzie powoduje zmniejszenie liczby zapylonych kwiatów, a w konsekwencji obniżenie plonów roślin. Na śmierć narażone są też zwierzęta domowe, które przypadkowo znajdą się w zasięgu płomieni, ponieważ tracą one orientację w zadymionym terenie i ulegają zaczadzeniu. Ogień niszczy miejsca bytowania zwierzyny łownej, między innymi bażantów, kuropatw, zajęcy, a nawet saren. W płomieniach albo na skutek podwyższonej temperatury ginie wiele pożytecznych zwierząt kręgowych: płazy (żaby, ropuchy, jaszczurki ), ssaki (krety ryjówki, jeże, zające, lisy borsuki, kuny, nornice badylarki, ryjówki) i inne drobne gryzonie. Wskutek wypalania giną mrówki, a pamiętamy, że tylko jedna ich kolonia może zniszczyć do 4 milionów szkodliwych owadów rocznie. Nie tylko dlatego mrówki są wyjątkowo pożyteczne. Ułatwiają rozkład masy organicznej oraz wzbogacają warstwę próchnicy, przewietrzając glebę. Podobną do mrówek rolę sprzymierzeńców w walce ze szkodnikami odgrywają biedronki, bo to one zjadają mszyce. Pożary uśmiercają liczne pożyteczne zwierzęta bezkręgowe, np. dżdżownice, które pozytywnie wpływają  na strukturę gleby i jej właściwości, pająki, owady, (drapieżne i pasożytnicze). Pamiętajmy, że wypalanie traw niszczy wszystkie organizmy, nie tylko szkodniki. Giną organizmy glebowe, owady zapylające kwiaty, dżdżownice, drobne kręgowce, pisklęta wcześnie zakładających  gniazda ptaków. Zdarza się, że w pożodze ogniowej życie tracą zwierzęta chronione.

3. Rolnictwo

Zmorą naszego kraju jest nie tylko wiosenne wypalanie traw. Taką samą zmorą jest późnoletnie i późnojesienne wypalanie resztek pożniwnych. W świadomości Polaków zalągł się i niestety utrwalił  mityczny  fantazmat,  że wypalanie traw i słomy poprawia jakość  gleby, że wypalanie jest swoistym rodzajem nawożenia i użyźniania. Niektórzy rolnicy uważają, że ogień to najtańszy środek do zwalczania chwastów. To błędny pogląd, okazuje się bowiem, że aby  grunty rolne były  utrzymywane w tzw. dobrej kulturze rolnej, przy jednoczesnym zachowaniu wymogów ochrony środowiska naturalnego, zabronione jest wypalanie traw. Naukowcy już dawno temu dowiedli, że takie pożary są szkodliwe. Ogień nie tylko zabija żyjące w trawie zwierzęta i mikroorganizmy, ale także wyjaławia glebę - z takich zabiegów oczyszczających nie płyną żadne korzyści. Po wypaleniu traw gleba po prostu ubożeje. Wprawdzie łąki czy pastwiska po wypaleniu się zazielenią, ale będą bezwartościowe. Jest to najgorszy sposób na przygotowanie gleby do nowego cyklu. W trakcie wypalania traw i łąk ginie cała mikroflora i mikrofauna, które ożywiają glebę. Rolnik, który chowa bydło i wypędza je na pastwisko nie ma problemu z zalegającą trawą - zjadają ją zwierzęta. Niestety sytuacja w rolnictwie zmusiła większość rolników do znacznego ograniczenia pogłowia bydła. Dlaczego zatem polscy rolnicy nieposiadający bydła nie zbierają traw na paszę? W naszej kulturze rolniczej pasza nie jest jeszcze często towarem handlowym, tak jak to dzieje się w krajach Starej Unii. Polscy rolnicy nie hodujący bydła nie zbierają traw na paszę. Zatem czy twierdzenie, że rolnicy na wypalanie traw i resztek roślinnych decydują się z biedy, jest słuszne? O to, aby nasiona chwastów nie rozsiewały się należy dbać na przestrzeni całego roku. Chwasty na miedzach, wśród pól uprawnych, w rowach, nad potokami i ciekami wodnymi należy systematycznie kosić od wiosny do jesieni. Uzyskana w taki sposób młoda zielonka ma walory pokarmowe i powinna być przeznaczona na paszę dla inwentarza.

Czytaj dalej na następnej stronie...