Przejdź do litery

Zobacz aktualności

Zobacz produkty

Wyszukaj termin związany z rolnictwem

Trufla letnia

Dodano: 2011-02-11

Trufla letnia (Tuber aestivum Vittad.) – gatunek grzybów należący do rodziny truflowatych (Tuberaceae).

Charakterystyka

Grzyby z gatunku Tuber aestivum to organizmy mikoryzowe, rozwijające się w glebie i wytwarzające jadalne, bulwiaste, podziemne owocniki (askokarpy).

Owocnik
Pokroju kulistawego, średnicy 2–7 (do 10) cm. Okrywa askokarpu jest gruba, czarnobrązowa, pokryta piramidkowymi, 5–6-bocznymi guzkami. Obłocznia początkowo biaława, potem żółtawa lub oliwkowobrązowa, z białawym, marmurkowatym wzorem na przekroju. Worki o wymiarach 67,5–87,5×65–72,5 μm, maczugowate lub niemal kuliste, zawierające od 2 do 4 (do 6) askospor każdy.

Zarodniki
Szerokoelipsoidalne, o wymiarach przeważnie 25–50×17–37 μm (rozmiary zależne od ich ilości w worku), z powierzchnią pokrytą siatkowatą ornamentacją o wysokości 2,5–3 μm , początkowo bezbarwne (hialinowe), po dojrzeniu żólte lub żółtobrązowe.

Występowanie

Występowanie trufli letniej potwierdzono w: Austrii, Australii, Bułgarii[4], Danii, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Portugalii, Słowenii, Stanach Zjednoczonych, Szwecji, Węgrzech, Wielkiej Brytanii i Włoszech. Na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski jest zaliczana do gatunków wymarłych ("Ex").


Gatunek ten rozwija się w lasach liściastych (czasami iglastych), często pod bukami lub dębami, na wapiennych glebach. Wytwarza owocniki od sierpnia do grudnia (w Europie), przeważnie 10–15 cm pod powierzchnią gruntu.

Znaczenie

Askokarpy Tuber aestivum są jadalne, jednak mają mniejsze walory smakowe od trufli białej (piemonckiej) czy czarnozarodnikowej (perygordzkiej)[6]. Obecnie określana jako "grzyb korzenny o średniej jakości"[7], chociaż w starszych publikacjach jako "bardzo smaczny grzyb jadalny, jeden z najcenniejszych gatunkow"[8].

Systematyka

Tuber aestivum jest gatunkiem typowym rodzaju trufla (Tuber). Został po raz pierwszy zdiagnozowany taksonomicznie przez Carolo Vittadiniego w "Monographia Tuberacearum"[9] z 1831. Zaklasyfikowano tam rodzaj Tuber do sekcji Centrales rodziny Tubereae, należącej do podrzędu Angiogasrum w ówczesnej klasie Gasteromycetum.


Gatunek ten został tam opisany m.in. jako "Rotundato-difforme, [...] polyedris exasperatum, nigro-brunneum, [...] Odor fermenti subaromaticus, vel Zeae immaturae subustae."[10]. W tej samej publikacji Vittadini opisał także Tuber mesentericum, obecnie nie rozróżnianą od Tuber aestivum.

Synonimy

  • Tuber aestivum var. mesentericum (Vittad.) E. Fisch., Kryptogamenflora Apr. 2: 39 (1896)[2];

  • Tuber mesentericum Vittad., Monogr. Tuberac.: 40 (Mediolan, 1831)[2].

Przypisy

  1. ↑ Bisby, Roskov, Orrell, Nicolson, Paglinawan, Bailly, Kirk, Bourgoin, Baillargeon: 2009 Annual Checklist (ang.). W: Species 2000 & ITIS Catalogue of Life [on-line]. [dostęp 24 stycznia 2010].

  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Paul Kirk: CABI Bioscience Databases (ang.). [dostęp 24 stycznia 2010].

  3. ↑ GBIF: Tuber aestivum - GBIF Portal (ang.). [dostęp 24 stycznia 2010].

  4. ↑ Evtimia Dimitrova, Melania Gyosheva. Hypogeous ascomycetes in Bulgaria. „Phytologia Balcanica”. 14, s. 312, 2008. ISSN 13107771. 

  5. ↑ Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki: Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: IB PAN, 2006. ISBN 83-89648-38-5. 

  6. ↑ Marcus Flück: Atlas grzybów - oznaczanie, zbiór, użytkowanie. Warszawa: 1995, s. 107. ISBN 8371753373. 

  7. ↑ Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. Warszawa: 2006, s. 662. ISBN 8374045132. 

  8. ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: 1985, s. 149. ISBN 8309007140. 

  9. ↑ Carolo Vittadini: Monographia Tuberacearum. 1831, ss. 38-39. 

  10. ↑ "[Owocniki] kulistawo-niekształtne, [...] [pokryte] wielobocznymi guzkami, czarnobrązowe, [...] o nieco fermentacyjnym zapachu, przypominającym niedojrzałą kukurydzę."

Bibliografia

  1. Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. Warszawa: 2006, s. 662. ISBN 8374045132. 

  2. Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: 1985, s. 149. ISBN 8309007140. 

  3. Evtimia Dimitrova, Melania Gyosheva. Hypogeous ascomycetes in Bulgaria. „Phytologia Balcanica”. 14, s. 312, 2008. ISSN 13107771.

Źródło Wikipedia

Tagi powiązane z tym hasłem:
grzyby, grzyby jadalne, encyklopedia rolnicza