Wypalenie wierzchniej, najżyźniejszej próchniczej warstwy gleby pociąga za sobą obniżenie jej wartości użytkowej nawet na kilka lat. Zahamowane zostają naturalne procesy rozkładu pozostałości roślinnych, dzięki którym tworzy się urodzajna warstwa gleby. Wysoka temperatura niszczy roślinność, powoduje degradację gleby i stanowi poważne zagrożenie dla zwierząt i wszelkich organizmów żywych. Giną dżdżownice, które niezwykle poprawiają strukturę i właściwości fizyczne gleb, kolonie mrówek i biedronek, które jako zwierzęta drapieżne regulują populacje szkodliwych owadów.
Pożary traw niosą śmierć wielu pożytecznym zwierzętom takim jak płazy i gady oraz małe ssaki (krety, ryjówki, jeże, młode zające, nornice i inne drobne gryzonie). Zniszczeniu ulegają też miejsca lęgowe ptaków, a pożary stanowią szczególnie poważne zagrożenie dla przedstawicieli gatunków gnieżdżących się na ziemi lub w zaroślach.
Osoby wypalające trawy nie zdają sobie sprawy, że ich działanie może doprowadzić do gwałtownego pożaru, który przenosi się na lasy, zabudowania mieszkalne i gospodarcze.
Zakaz wypalania traw jest jednym z wymogów dobrej kultury rolnej. Ich przestrzeganie jest konieczne między innymi w ramach systemu dopłat bezpośrednich i stanowi jedną z tzw. zasad wzajemnej zgodności – katalogu wymogów i ograniczeń, jakim podlegają rolnicy korzystający z tych dopłat.
Wypalanie roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, szlakach kolejowych, w rowach, pasach przydrożnych oraz trzcinowisk i szuwarów jest prawnie zabronione i podlega karze aresztu lub grzywny.
Obowiązuje również zakaz spalania zgromadzonych pozostałości roślinnych m.in. na powierzchni ziemi. Na terenie gminy prowadzona jest selektywna zbiórka odpadów biodegradowalnych, zatem pozostałości roślinne np. z ogrodów należy gromadzić w przeznaczonych na ten cel pojemnikach i workach lub w przydomowych kompostownikach.