Mikroorganizmy w praktyce rolniczej

Przyspieszenie rozkładu resztek pożniwnych zwiększa zasobność gleby również w inne składniki pokarmowe takiej jak: potas, magnez, siarkę, cynk czy magnez, co pozwala na lepsze ich wykorzystanie przez rośliny następcze, a także umożliwia uzyskanie oszczędności na nawozach doglebowych. Znakomitym przykładem jest słoma kukurydziana trudna do rozłożenia, a przy tym przysparzająca wiele problemów natury agrotechnicznej. Może ona wnieść do gleby bardzo duże ilości substancji odżywczych pod warunkiem, że zostanie szybko rozłożona. Składniki pokarmowe z rozkładu resztek pożniwnych są znacznie lepiej wykorzystywane przez rośliny niż te, pochodzące z nawozów mineralnych. Większa ilość dostępnych składników pokarmowych wprost proporcjonalnie przekłada się na szybszy wzrost biomasy i wyższe plony. Szybkie rozłożenie pozostałości pożniwnych ogranicza źródło infekcji (niektóre chorobotwórcze grzyby czy szkodniki roślin zimują na resztkach pożniwnych), a zabieg ten jest zgodny ze strategią Integrowanej Produkcji Roślin. Ograniczenie źródła infekcji skutkuje zmniejszeniem zagrożenia ze strony wielu patogenów zbóż, rzepaku czy kukurydzy, a w rezultacie poprawą stanu fitosanitarnego upraw. Rozkład celulozy przez bakterie zawarte w biopreparatach  prowadzi do uwolnienia dużych ilości glukozy, będącej pożywką dla rodzimych mikroorganizmów glebowych. Efektem jest  wzrost aktywności mikrobiologicznej gleby, a tym samym zwiększenie jej żyzności.