Polska – perspektywy gospodarcze na 2023 rok. Miękkie lądowanie z możliwymi turbulencjami

- Mimo że prognozujemy, że Produkt Krajowy Brutto w Polsce wzrośnie w 2023 roku jedynie nieznacznie o 0,5% to nie spodziewamy się znaczącego pogorszenia się sytuacji na krajowym rynku pracy. Według metodologii Międzynarodowej Organizacji Pracy stopa bezrobocia na koniec ubiegłego roku wynosiła jedynie około 3%. W efekcie chociaż zakładamy jej wzrost w trakcie roku o 0,5–1pp, poziom zatrudnienia dalej będzie wysoki. Będzie to czynnik wspierający konsumpcję, który powinien także spowodować dość szybkie odbicie aktywności gospodarczej w dalszej części bieżącego roku oraz i w przyszłym – mówi Michał Dybuła, Główny Ekonomista Banku BNP Paribas.

 

- Całkowity wpływ podwyżek stóp procentowych na gospodarkę uwidacznia się zazwyczaj po upływie 4-8 kwartałów. Biorąc to pod uwagę sądzimy, że znacząca skala zacieśnienia polityki pieniężnej w ubiegłym roku zacznie w pełni oddziaływać na koniunkturę dopiero w nadchodzących miesiącach. Przykładowo, o ile decyzje Rady Polityki Pieniężnej spowodowały załamanie się popytu na kredyt hipoteczny już w 2022 roku, to do tej pory aktywność w budownictwie mieszkaniowym utrzymywała się na dość solidnym poziomie. Patrząc jednak na wyraźny spadek liczby rozpoczynanych nowych projektów sektor budowlany może w tym roku czekać mocne hamowanie – tłumaczy Michał Dybuła.

- Podobnie jak Ministerstwo Finansów szacujemy, że deficyt sektora general government, który obejmuje swoim zakresem m.in. fundusze zarządzane przez Bank Gospodarstwa Krajowego, wyniesie w tym roku 150 mld zł, co stanowić będzie około 4,5% PKB. Choć uważamy, że sfinansowanie tej skali potrzeb pożyczkowych netto jest wykonalne, to oznacza to dużą emisję obligacji skarbowych na rynku krajowym, a tym samym presję na ich ceny. W tym świetle dalsze zwiększanie wydatków może negatywnie oddziaływać na rentowności polskiego długu. Nie wykluczamy więc, że ewentualne propozycje wyborcze zakładające wzrost deficytu mogą odnosić się już do przyszłej kadencji parlamentu. – wyjaśnia Marcin Kujawski, Starszy Ekonomista Banku BNP Paribas

- Na początku roku inflacja CPI może przyspieszyć w związku z podwyżkami podatku VAT na energię i paliwa. Szczytu spodziewamy się w lutym na poziomie nieznacznie przekraczającym 19%. Od wiosny dynamika cen powinna systematycznie zwalniać. Na koniec roku szacujemy że inflacja będzie już jednocyfrowa choć pozostawać będzie wciąż na poziomie wyraźnie przekraczającym wynoszące 2,5% +/-1pp pasmo odchyleń od celu inflacyjnego NBP. Na wyhamowanie tempa wzrostu cen konsumpcyjnych wpływać w dużej mierze będą niższe ceny surowców i udrożnione sieci dostaw powodujące m.in. spadek kosztów transportu. Przekładać to będzie się przede wszystkim na niższą skalę wzrostu cen towarów, na co od pewnego czasu wskazują już dane o cenach produkcji sprzedanej przemysłu – rozwija Marcin Kujawski.

- Choć inflacja będzie znajdować się w dryfie spadkowym to droga do osiągnięcia celu inflacyjnego NBP jest bardzo długa. Wysoka dynamika wynagrodzeń, podsycana między innymi blisko 20-procentową podwyżką płacy minimalnej w bieżącym roku, ograniczać będzie przestrzeń do bardziej gwałtownego wyhamowania tempa wzrostu cen. Poprawa koniunktury w dalszej części bieżącego jak i  przyszłego roku może oznaczać ryzyko zakotwiczenia się inflacji na poziomie przekraczającym ten preferowany przez bank centralny – mówi Michał Dybuła.

- Kluczowa dla dalszych decyzji Rady będzie przygotowana przez analityków NBP marcowa projekcja inflacji. Jeśli jej wskazania nie przekonają członków gremium do zaostrzenia polityki sądzimy, że drzwi do dalszych podwyżek zostaną efektywnie zamknięte. Jednocześnie uważamy, że przestrzeń do obniżek stóp procentowych pojawi się dopiero w 2024 roku, kiedy inflacja bazowa wyraźniej zwolni, a dodatkowo na większą restrykcyjność polityki pieniężnej wpływać będzie koniec wprowadzonych w ubiegłym roku wakacji kredytowych. Spodziewamy się jednak, że luzowanie polityki przebiegać będzie bez pośpiechu a na koniec 2024 roku stopa referencyjna wyniesie 5,50% wobec 6,75% obecnie  - tłumaczy Michał Dybuła.  

– Spadek cen surowców wraz z mniejszymi obawami o kryzys energetyczny i recesję w Europie wyraźnie poprawiły perspektywy dla złotego. Rentowności oferowane przez nominowane w PLN obligacje również są relatywnie atrakcyjne co może przyciągać zainteresowanie inwestorów zagranicznych, a tym samym zwiększać popyt na polską walutę. Wciąż niewyjaśniona pozostaje jednak kwestia porozumienia z instytucjami unijnymi w sprawie uruchomienia Krajowego Planu Odbudowy. Dodatkowo wynikająca z czynników krajowych inflacja będzie w Polsce najprawdopodobniej wyraźnie wyższa niż np. w strefie euro. W efekcie sądzimy, że kurs EUR/PLN będzie w tym roku oscylował w okolicach poziomu 4,70  – wskazuje Marcin Kujawski.