Zatem w przypadku rozszerzenia obowiązku dokonywania wpłat na fundusze promocji na towary pochodzące z innych państw członkowskich, środki pochodzące z funduszy wspierałyby wyłącznie działalność krajowych organizacji branżowych, z której to działalności korzystałyby tylko produkty krajowe. Pochodzący z innych państw członkowskich producenci produktów rolno-spożywczych, sprzedawanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i z tego tytułu obciążonych wpłatą na rzecz funduszy promocji byliby pozbawieni wsparcia, jakie otrzymują polskie organizacje branżowe.
W związku z powyższym, w świetle przywołanej powyżej wykładni Trybunału, postulowana zmiana obowiązujących przepisów byłaby uznana za sprzeczną z art. 110 TfUE.
Ponadto, z proponowanego katalogu podmiotów dokonujących wpłat na fundusze promocji wynika, że obowiązek dokonywania tych wpłat miałby również dotyczyć produktów przywożonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z krajów trzecich. Należy zauważyć, iż taka regulacja byłaby sprzeczna z art. 207 ust. 1 TfUE, który określa jednolite zasady wspólnej polityki handlowej Unii Europejskiej. Z zasad tych wynika zakaz ustanawiania przez państwa członkowskie opłat o skutku równoważnym do ceł przy przywozie towarów z krajów trzecich.
Aby zapewnić jednakowy we wszystkich państwach członkowskich wpływ opłat na handel z krajami trzecimi, powyższy przepis przyznaje Unii Europejskiej wyłączne kompetencje do ustanawiania lub zmiany stawek celnych lub innych opłat nakładanych na produkty pochodzące z krajów trzecich. Trybunał wielokrotnie stwierdzał w swoich orzeczeniach, że państwa członkowskie nie mają prawa nakładania krajowych opłat, dodatkowych w stosunku do opłat celnych ustanawianych na podstawie przepisów Unii Europejskiej.
Mając na względzie fakt, że rozszerzenie obowiązku wpłat na fundusze promocji na importerów towarów pochodzących z innych państw członkowskich lub z krajów trzecich może zostać uznane za sprzeczne z prawem Unii Europejskiej, zmiana w przedmiotowym zakresie nie jest rekomendowana.