Działania resortu rolnictwa w zakresie sektora wieprzowiny

Trudna sytuacja na rynku wieprzowiny była także, na wniosek Polski, przedmiotem obrad Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa w dniach 14-15 grudnia 2015 r., w której skład wchodzą ministrowie ds. rolnictwa poszczególnych państw członkowskich. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił trudną sytuację sektora i zaapelował o podjęcie dalszych działań, w tym wprowadzenie dopłat do eksportu. Minister zwrócił również uwagę na konieczność analizy sytuacji na rynku wieprzowiny w dłuższym okresie oraz zastanowienia się nad rozwiązaniami długofalowymi dla tego sektora. Wskazał na istotność podjęcia wszelkich możliwych działań doraźnych celem pomocy rolnikom, będącym od dłuższego czasu w trudnej sytuacji. Wystąpienie Polski poparło wiele państw członkowskich.

Komisarz Hogan odnosząc się do przedstawionych propozycji dotyczących wieprzowiny poinformował, że uruchamiany od 4 stycznia 2016 r. mechanizm prywatnego przechowywania przewiduje podwyższone stawki za przechowywanie oraz poszerzoną listę produktów. Zdaniem Komisji Europejskiej refundacje eksportowe nie są dobrym rozwiązaniem. Trzeba poczekać na efekty wprowadzonych dotychczas rozwiązań.

MRiRW zauważa, że z uwagi na specyfikę rynków rolnych, w tym rynku wieprzowiny, w szczególności wahania cen, działalność rolnicza jest obarczona ryzykiem. W celu jego minimalizowania, wspólna organizacja rynków rolnych przewiduje rozwiązania, mające na celu wzmocnienie pozycji producentów w łańcuchu dostaw żywności. Należą do nich uznawanie organizacji producentów, ich zrzeszeń oraz organizacji międzybranżowych, a także obowiązkowe umowy na dostawy produktów rolnych.

Organizacje producentów i ich zrzeszenia mogą pełnić znaczącą rolę w koncentracji podaży, poprawie wprowadzania do obrotu, planowania i dostosowywania produkcji do popytu oraz optymalizacji kosztów produkcji i stabilizacji cen producenta. Natomiast organizacje międzybranżowe mogą pełnić ważną rolę w rozwoju właściwej współpracy między podmiotami łańcucha dostaw.

Stosowanie obowiązkowych pisemnych umów na dostawę produktów powinno natomiast wpłynąć m.in. na: poprawę planowania działań w ramach łańcucha marketingowego, optymalizację kosztów produkcji, wzmocnienie pozycji producentów rolnych i przedsiębiorstw skupujących produkty, ograniczanie nieuczciwych praktyk handlowych, uporządkowanie relacji między producentami a przetwórcami i handlowcami, wzmocnienie siły negocjacyjnej stron umowy.

Czytaj dalej na następnej stronie...