Jubileusz 50-lecia Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie –...
2024-11-20
Kategorie
Zobacz również tu
-
![Jubileusz 50-lecia Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie – święto innowacji i rozwoju]()
-
![Jak uzyskać pomoc w utylizacji środków ochrony roślin do zwalczania szkodników]()
-
![Restrykcje importowe do Macedonii Północnej z powodu HPAI]()
-
![Stosuj bezpiecznie środki ochrony roślin]()
Stosuj bezpiecznie środki ochrony roślin
2024-11-18 -
![Wrześniowy skup mleka]()
Wrześniowy skup mleka
2024-11-18 -
![KE przycięła o ponad 5 mln ton tegorczne zbiory zbóż w UE-27]()
-
![Ceny serów w Polsce (3.11.2024)]()
Ceny serów w Polsce (3.11.2024)
2024-11-18
Poznaj produkty
-
Pług obracalny czołowy
2020-08-11 -
Zamgławiacz termiczny TS-36S Masterfog
2020-04-21 -
Musli dla cieląt MICHEL - Musli Protect
2015-04-27 -
Siewnik punktowy Tempo V Vaderstad
2020-04-15 -
Elementy złączne wygrodzeń
2014-01-09 -
-
Ciągnik KUBOTA M135GX
2013-03-01
2016-01-13
| Autor: mikolaj
Tarcznik niszczyciel w Polsce
W Polsce zostało stwierdzone występowanie tarcznika niszczyciela (Quadraspidiotus perniciosus Comstock) – ważnego szkodnika upraw sadowniczych, uznawanego w wielu krajach za organizm kwarantannowy. Jego zwalczanie reguluje rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Tarcznik niszczyciel w Polsce
W wyniku działań kontrolnych PIORiN, w grudniu 2015 r. w województwie lubelskim, w dwóch miejscach na terenie powiatu opolskiego, stwierdzono ogniska tego gatunku. Tarcznik został wykryty w sadach jabłoniowych, na pędach i owocach jabłoni.
Tarcznik niszczyciel (Quadraspidiotus perniciosus (Comstock)) pochodzi z Azji Wschodniej, skąd rozprzestrzenił się po całym świecie. Potwierdzone wykrycia szkodnika w Polsce miały miejsce w latach 1948–1949 w okolicy Wadowic. Niewykluczone, iż występują niewielkie populacje gatunku na roślinach w starych, zaniedbanych sadach, czy też na roślinach dziko rosnących, szczególnie na obszarze południowej części kraju. Jest on polifagiem i może zasiedlać łącznie ponad 150 gatunków roślin, drzew i krzewów liściastych, rosnących w strefie klimatu umiarkowanego.
Na powierzchni zaatakowanych roślin widoczne są stadia rozwojowe szkodnika. Szczególnie dobrze zauważalne są tarczki, pod którymi ukryte są larwy i samice. Charakterystyczne dla tego gatunku jest występowanie tarczek w dużym zagęszczeniu oraz ich warstwowy układ.
Owady żerują na powierzchni organów roślinnych, głównie atakują części zdrewniałe, ale przy również liście i owoce. Występowaniu osiadłych larw i samic towarzyszą charakterystyczne, fioletowoczerwone obwódki na powierzchni zasiedlonych organów roślinnych. Obwódki ulegają powiększeniu wraz ze wzrostem owadów i mogą zlewać się ze sobą, a głębsze tkanki ulegają wyraźnemu poczerwienieniu. W poczerwieniałych tkankach kory gromadzi się sok, co powoduje powstawanie nabrzmień.
W wyniku żerowania szkodnika kora często pęka, a w miejscu pęknięć pojawiają się wycieki gumy. Doprowadza to do pokrycia przestrzeni otaczającej pęknięcia przez ciemnobrązową, galaretowatą powłokę. Bardzo silnie zaatakowane owoce mogą również pękać.
Wykrywanie obecności szkodnika opiera się na prowadzeniu oceny wizualnej roślin. Ocenę prowadzi się w celu stwierdzenia występowania objawów wskazujących na zasiedlenie roślin przez szkodnika oraz owadów różnych stadiów rozwojowych. W trakcie lustracji sadów poddawać ocenie głównie pnie i gałęzie drzew, jak również liście i owoce. Rośliny bardzo dokładnie przeglądać. W przypadku owoców oględzinom poddać nie tylko odsłoniętą powierzchnię, ale również wszelkie wgłębienia, okolice ogonka i resztek kwiatu. W przypadku konieczności przekazania odłowionych okazów do analizy laboratoryjnej należy przesyłać żywe szkodniki wraz z częścią rośliny, na której żerują. Ostateczna i pewna identyfikacja powinna być przeprowadzona w warunkach laboratoryjnych z wykorzystaniem mikroskopu.
Lustracje sadów prowadzić najlepiej w okresie: maj – październik. Inspekcję zebranych owoców zmagazynowanych po zbiorze można prowadzić w całym okresie ich przechowywania, w tym również przed planowaną wysyłką, w przypadku owoców przeznaczonych na eksport.
Tarcznik niszczyciel (Quadraspidiotus perniciosus (Comstock)) pochodzi z Azji Wschodniej, skąd rozprzestrzenił się po całym świecie. Potwierdzone wykrycia szkodnika w Polsce miały miejsce w latach 1948–1949 w okolicy Wadowic. Niewykluczone, iż występują niewielkie populacje gatunku na roślinach w starych, zaniedbanych sadach, czy też na roślinach dziko rosnących, szczególnie na obszarze południowej części kraju. Jest on polifagiem i może zasiedlać łącznie ponad 150 gatunków roślin, drzew i krzewów liściastych, rosnących w strefie klimatu umiarkowanego.
Na powierzchni zaatakowanych roślin widoczne są stadia rozwojowe szkodnika. Szczególnie dobrze zauważalne są tarczki, pod którymi ukryte są larwy i samice. Charakterystyczne dla tego gatunku jest występowanie tarczek w dużym zagęszczeniu oraz ich warstwowy układ.
Owady żerują na powierzchni organów roślinnych, głównie atakują części zdrewniałe, ale przy również liście i owoce. Występowaniu osiadłych larw i samic towarzyszą charakterystyczne, fioletowoczerwone obwódki na powierzchni zasiedlonych organów roślinnych. Obwódki ulegają powiększeniu wraz ze wzrostem owadów i mogą zlewać się ze sobą, a głębsze tkanki ulegają wyraźnemu poczerwienieniu. W poczerwieniałych tkankach kory gromadzi się sok, co powoduje powstawanie nabrzmień.
W wyniku żerowania szkodnika kora często pęka, a w miejscu pęknięć pojawiają się wycieki gumy. Doprowadza to do pokrycia przestrzeni otaczającej pęknięcia przez ciemnobrązową, galaretowatą powłokę. Bardzo silnie zaatakowane owoce mogą również pękać.
Wykrywanie obecności szkodnika opiera się na prowadzeniu oceny wizualnej roślin. Ocenę prowadzi się w celu stwierdzenia występowania objawów wskazujących na zasiedlenie roślin przez szkodnika oraz owadów różnych stadiów rozwojowych. W trakcie lustracji sadów poddawać ocenie głównie pnie i gałęzie drzew, jak również liście i owoce. Rośliny bardzo dokładnie przeglądać. W przypadku owoców oględzinom poddać nie tylko odsłoniętą powierzchnię, ale również wszelkie wgłębienia, okolice ogonka i resztek kwiatu. W przypadku konieczności przekazania odłowionych okazów do analizy laboratoryjnej należy przesyłać żywe szkodniki wraz z częścią rośliny, na której żerują. Ostateczna i pewna identyfikacja powinna być przeprowadzona w warunkach laboratoryjnych z wykorzystaniem mikroskopu.
Lustracje sadów prowadzić najlepiej w okresie: maj – październik. Inspekcję zebranych owoców zmagazynowanych po zbiorze można prowadzić w całym okresie ich przechowywania, w tym również przed planowaną wysyłką, w przypadku owoców przeznaczonych na eksport.
źródło: Gospodarz.pl/PIORiN