Siewy rzepaku ozimego rozpoczęto lokalnie w II dekadzie sierpnia 2012 r., powszechnie prowadzono w III dekadzie tego miesiąca i zakończono na początku I dekady września. Przebiegały one na ogół w sprzyjających warunkach pogodowych, przy dobrym uwilgotnieniu gleby. Większość plantacji zasiano w optymalnych terminach agrotechnicznych.
Warunki atmosferyczne jesienią sprzyjały wzrostowi i rozwojowi roślin rzepaku, chociaż we wrześniu były obawy, że niedobór opadów utrudni jego wschody i wegetację. Dostateczna ilość opadów w październiku poprawiła stan plantacji rzepaku, a stopniowe obniżenie temperatury w listopadzie korzystnie wpłynęło na hartownie roślin. Rzepak przed wejściem w stan zimowego spoczynku był dobrze wyrośnięty i rozkrzewiony.
Zimą warunki pogodowe nie stwarzały większych zagrożeń dla rzepaku. Występujące od grudnia do lutego duże spadki temperatury powietrza przy gruncie, dochodzące do -25°C, -30°C, nie spowodowały wymarznięcia roślin, ponieważ plantacje rzepaku były chronione grubą pokrywą śnieżną. W marcu, a nawet w pierwszej dekadzie kwietnia w wielu rejonach kraju nadal na polach leżała dość gruba pokrywa śnieżna i nie obserwowano oznak ruszenia wegetacji. Wzrost temperatury powietrza nastąpił dopiero na początku drugiej dekady kwietnia i procesy fizjologiczne roślin zostały wznowione. Ruszenie wegetacji rzepaku na całym obszarze kraju nastąpiło w połowie kwietnia, a więc o 3-4 tygodnie później niż przed rokiem. W maju i czerwcu wegetacja rzepaku przebiegała na ogół bez zakłóceń, a dostateczna ilość opadów korzystnie wpływała na stan plantacji rzepaku, z wyjątkiem rejonów gdzie lokalnie wystąpiły zjawiska ekstremalne, takie jak burze z ulewnymi deszczami i bardzo silnym wiatrem oraz gradobicia.
Żniwa rzepakowe rozpoczęto pod koniec pierwszej dekady lipca, a zakończono w drugiej dekadzie sierpnia. Przebiegały na ogół bez zakłóceń.
Powierzchnia uprawy rzepaku i rzepiku (ozimego i jarego łącznie) wyniosła w bieżącym roku 922,9 tys. ha i była większa od ubiegłorocznej o około 202,6 tys. ha (o 28,1%) i również większa o 133,4 tys. ha (o 16,9%) od średniej z lat 2006-2010. Zasiewy rzepaku i rzepiku jarego stanowiły tylko około 2,0% ogólnej powierzchni uprawy rzepaku i rzepiku (w roku 2012 – 11,8%).
Uzyskane w tym roku plony rzepaku i rzepiku wyszacowano na 28,0 dt/ha, a więc były one o 2,1 dt/ha (o 8,1%) wyższe od ubiegłorocznych i o 1,1 dt/ha (o 4,1%) wyższe od średniej z lat 2006-2010.
Zbiory rzepaku i rzepiku szacuje się na około 2,6 mln t, tj. o ponad 0,7 mln t, (o 38,4%) więcej od uzyskanych w roku ubiegłym oraz o około 0,5 mln t, tj. o 21,6% więcej od średniej z lat 2006-2010.
Wyższe od ubiegłorocznych zbiory rzepaku i rzepiku odnotowano we wszystkich województwach, z wyjątkiem śląskiego, przy czym w 8 województwach wzrost zbiorów był wynikiem uzyskania wysokich plonów i wzrostu powierzchni uprawy. W 7 województwach wzrost zbiorów nastąpił w wyniku zwiększenia powierzchni uprawy, pomimo niższych od ubiegłorocznych plonów.
Największe zbiory rzepaku i rzepiku, powyżej 300,0 tys. ton, uzyskano w województwach: dolnośląskim (373,9 tys. t), kujawsko-pomorskim (378,2 tys. t), wielkopolskim (345,5 tys. t) i zachodniopomorskim (325,1 tys. t), natomiast najmniejsze, poniżej 22,0 tys. ton odnotowano w województwach: małopolskim (15,5 tys. t) i świętokrzyskim (21,8 tys. t).