Przygotowanie do siewu rzepaku ozimego

Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Dodaj do schowka

Rzepak ozimy jest jedną z najczęściej uprawianych roślin w Polsce i Europie. Wraz ze słonecznikiem jest najważniejszą rośliną oleistą w tym regionie. Technologia jego uprawy nie jest prosta i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem produkcyjnym wynikającym z niekorzystnym przebiegiem warunków pogodowych, jak na przykład susza w czasie wschodów czy wymarzanie roślin zimą. Właściwa i staranna agrotechnika może jednak w znaczącym stopniu przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa uprawy rzepaku i wzrostu jej opłacalności.

Rzepak ozimy wymaga gleb żyznych, o wysokiej kulturze, zasobnych w próchnicę i o uregulowanym odczynie. Najlepiej więc udaję się na glebach klas I-III (kompleks pszenny bardzo dobry i dobry oraz żytni bardzo dobry). Słabiej plonuje na glebach klasy IV (kompleks żytni dobry), nie jest natomiast polecany do uprawy na glebach klas V-VI. Wysiew na stanowiskach o niskim pH powoduje utrudniony rozwój początkowy roślin oraz wpływa na gorsze przyswajanie składników pokarmowych w późniejszych fazach rozwojowych. Jeżeli więc zachodzi konieczność regulacji odczynu gleby, zabieg ten najlepiej jest wykonać pod przedplon stosując nawozy wapniowo-magnezowe.
 

W uprawie rzepaku ozimego bardzo ważny jest prawidłowo zbilansowany płodozmian, w którym, ze względu na zwiększone ryzyko porażenia organizmami chorobotwórczymi (powodującymi takie choroby jak: kiła kapusty, sucha zgnilizna, cylindrosporioza), udział rzepaku nie powinien przekraczać 20-25% (czyli uprawa na tym samym polu co 4-5 lat). Ma to szczególne znaczenie w rejonach produkcji buraków cukrowych ze względu na zwiększone występowanie mątwika burakowego. Najlepszymi przedplonami dla rzepaku ozimego są: wczesne strączkowe na nasiona i masę zieloną, wczesny ziemniak oraz motylkowate wieloletnie z zakończonym użytkowaniem w lipcu. W praktyce rolniczej najczęściej uprawia się go jednak po zbożach (jęczmień ozimy i jary, pozostałe zboża ozime, pszenica jara i owies) i jest on często jedyną rośliną dwuliścienną w płodozmianie.
 

Agrotechnika rzepaku ozimego rozpoczyna się od przygotowania gleby do siewu. Wszystkie przedsiewne zabiegi uprawowe mają na celu stworzenie optymalnych warunków do kiełkowania nasion i prawidłowego wzrostu początkowego roślin, który w dużej mierze decyduje o możliwościach ich plonowania. Obok odczynu i zasobności w składniki pokarmowe, bardzo ważna jest odpowiednia struktura gleby. Najbardziej pożądana jest struktura gruzełkowata, która warunkuje prawidłową aktywność biologiczną w glebie, reguluje właściwości wodno-powietrzne i cieplne oraz umożliwia swobodny wzrost korzeni (w przypadku rzepaku ozimego ich długość wynosi 50-60 cm przed zimą, a w pełni wzrostu sięga nawet do 3 m). Nadmierne rozpylenie gleby niesie ze sobą ryzyko zamulenia i zaskorupienia wierzchniej warstwy gleby podczas intensywnych opadów deszczu, co poprzez zmniejszenie ilości dostępnego powietrza i utrudnienie kiełkowania roślin prowadzi do pogorszenia wschodów i ograniczenia poziomu plonowania.

Czytaj dalej na następnej stronie...

1 2 3 Czytaj dalej

---

---

Tagi:

rzepak + rzepak ozimy + kiła kapusty +

Monitoruj tagi

źródło: Gospodarz.pl/Marcin Liszewski foto: pixabay.com