Mają one niepodważalne znaczenie ekologiczne i szeroki zakres funkcji ekosystemowych – zapewniają naturalne siedlisko dla życia roślinnego i zwierzęcego, ochronę przed erozją gleby i powodziami, sekwestrację dwutlenku węgla, regulację klimatu, a także pełnią ważne funkcje społeczne, tj. stwarzają korzystne warunki zdrowotne i rekreacyjne oraz funkcje produkcyjne, a więc dostarczają drewno oraz inne płody leśne. Stanowią niezbędny element równowagi środowiska przyrodniczego oraz zielonej gospodarki.
W 2018 r. lasy w Polsce zajmowały obszar 9254,9 tys. ha, co oznacza, że ich powierzchnia wzrosła w stosunku do 2017 r. i 2000 r. odpowiednio o 0,1% i 4,4%. Wskaźnik lesistości, tj. liczony jako stosunek procentowy powierzchni lasów do ogólnej powierzchni kraju w 2018 r. ukształtował się w granicy 29,6% i nie zmienił się w porównaniu do roku poprzedniego, ale zwiększył się w stosunku do 2000 r. o 1,2 p. proc. Wzrost powierzchni lasów w Polsce jest wynikiem realizacji polityki leśnej państwa, która zakłada zwiększenie się lesistości kraju, w miarę przekazywania do zalesiania gruntów nieprzydatnych dla rolnictwa, do 30% w 2020 r. i 33% po 2050 r.
Według bazy danych FAO, w krajach Unii Europejskiej w 2017 r. udział obszaru gruntów leśnych w powierzchni lądowej wyniósł 38,2%. Najwyższą wartość tego wskaźnika zaobserwowano w Finlandii - 73,1%, Szwecji - 68,9% i Słowenii - 62%, a najniższą na Malcie - 1,1%. Polska, ze wskaźnikiem 30,9%, znalazła się na 19 pozycji wśród 28 państw członkowskich UE.
Obok wskaźnika lesistości kraju, istotne znaczenie dla charakterystyki stanu lasów i realizacji polityki leśnej kraju ma wielkość zasobów drzewnych. Podstawowym źródłem informacji o zapasach drewna na pniu lasów w Polsce od 2009 r. jest wielkoobszarowa inwentaryzacja stanu lasów (WISL) przeprowadzana w sposób ciągły, czyli w pełnym cyklu trwającym 5 lat przez Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej. Według pomiarów WISL dokonanych w latach 2014–2018, zasoby drzewne osiągnęły miąższość 2617,9 mln m3 grubizny brutto, co oznacza zwyżkę o 13,6% w stosunku do pomiarów z lat 2005–2009, z czego 72,4% przypadało na drzewa iglaste, a 27,6% – na drzewa liściaste.
Na podstawie bazy danych FAO, w 2015 r. zasoby drzewne w krajach Unii Europejskiej zostały ocenione na 26534,4 mln m3 grubizny. Wśród krajów UE, Polska znalazła się w grupie 4 państw o największym poziomie zasobów drzewnych za: Niemcami - 3663 mln m3 grubizny, Szwecją - 2988,5 mln m3 oraz Francją - 2860 mln m3.
Dzięki stale rosnącej powierzchni lasów oraz zwiększającym się zasobom drzewnym możliwe jest stopniowy wzrost pozyskania drewna. W 2018 r. otrzymano 43,9 mln m3 grubizny, a zatem więcej niż rok wcześniej i w 2000 r., odpowiednio o 2,9% i 68,8%. Z perspektywy zachowania dziedzictwa leśnego dla przyszłych pokoleń istotne jest zachowanie równowagi pomiędzy przyrostem miąższości grubizny a jej pozyskaniem.
Jak wynika z danych Eurostatu, w 2017 r. w krajach Unii Europejskiej pozyskano 470,3 mln m3 drewna, najwięcej w Szwecji - 72,9 mln m3 i Finlandii - 63,3 mln m3. Polska zajęła pod tym względem 5 lokatę wśród 28 państw członkowskich UE.
Analizując zasoby leśne należy wspomnieć także o ich kondycji zdrowotnej. Powierzchnia lasów uszkodzonych w Polsce w 2018 r. wyniosła 3353,7 tys. ha, co stanowiło 37,1% ich ogólnej powierzchni. Wśród przyczyn uszkodzenia, poza kategorią „inne czynniki” - 29,4% dominowały szkody powodowane przez zwierzynę - 3,9%, grzyby - 1,5% i owady - 0,7%.