Len pochodzi z wschodniej europy, a także rejonów morza śródziemnego. Do Polski przybył z Bliskiego Wschodu, gdzie wówczas uprawiany był jako roślina oleista i włóknodajna. Istnieje około 200 odmian i gatunków tej rośliny, len zwyczajny jest najkorzystniejszy pod względem ekonomicznym.
Żywotność lnu kształtuje się w granicach trzech lat, wyjątkiem jest odmiana lnu zwyczajnego który należy do roślin jednorocznych. Posiada zieloną łodyżkę pokrytą włóknem. Jego kwiaty kwitną w kolorach niebieskich, różowych, białych lub żółtych. Otwierają się one tylko w słoneczne dni. Owoce jakie są wydawane to nasiona. Są one spłaszczone i oleiste. Jedna roślina może wydać do dwunastu nasion.
Jak już wspomniano istnieje szerokie zastosowanie lnu. Wykorzystywany jest w całości, także z korzeniami, które wyrywa się z rośliną podczas zbiorów. W medycynie głównie wykorzystywane są nasiona lnu, które zawierają mnóstwo cennych związków, jakie ciężko jest dostarczyć człowiekowi w innych naturalnych lekach. Zawierają białko, kwasy tłuszczowe omega, enzymy, fito estrogeny, lecytynę, oraz sole mineralne: żelaza, magnezu, kobaltu, miedzi i cynku. Głównym składnikiem ziarna lnu jest też olejek który stanowi 40 procent jego masy.
Istotną rolę len odgrywa w przemyśle farmaceutycznym i kosmetycznym. Ziarna używa się je jako lek ochronny błon śluzowych w układzie pokarmowym. Stosowany wewnętrznie najczęściej w postaci siemia lnianego pomaga przy nieżytach żołądka i jelit. Pomaga również przy nieżytach pęcherza moczowego i dróg moczowych. Leczy również nad kwasowość. Wszystkie te dolegliwości są neutralizowane głównie przez wyżej już wspomniany olejek, który powleka ściany żołądka i jelit. Stosowanie zewnętrzne pomaga na stany zapalne skóry czy owrzodzenia.
Innym wykorzystaniem jest stosowanie lnu do produkcji włókien, płyt wiórowych i papieru.