Drzewa iglaste zaliczane są do roślin nagonasiennych, w języku angielskim nazywane są niekwiatowymi roślinami nasiennymi (nonflowering seed plants).
Czasami natura wykazuje się dużą przewrotnością, gdyż przyglądając się kwitnącym świerkom, trudno się zgodzić się z tym określeniem.
Świerk jest drzewem jednopiennym o kwiatach rozdzielnopłciowych, co oznacza, że na jednym drzewie rosną zarówno kwiatostany męskie, jak i żeńskie. Łatwo je rozróżnić, ponieważ te pierwsze są mniejsze, początkowo różowoczerwone, później żółte. Po kwitnieniu rozpadają się. Natomiast żeńskie kwiatostany wyrastają w górnej części korony, mają piękny, karmazynowy kolor, a po zapyleniu zamieniają się w szyszki. Dlatego najwięcej szyszek, zwisających do dołu, znajduje się w górnej części korony.
Pomimo tak atrakcyjnego wyglądu nie zapylają ich pszczoły, więc nie można liczyć na miód świerkowy. Zapylanie jest wspomagane przez wiatr, a przy najmniejszym dotknięciu obficie sypie się z nich pyłek.
Na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu świerk ma niewielkie znaczenie lasotwórcze. Jego udział powierzchniowy wynosi zaledwie 0,7 proc. w porównaniu do dwóch głównych potentatów: sosny (77,6 proc.) oraz dębu (12,2 proc.). Jednak można go znaleźć w wielu miejscach w charakterze gatunku domieszkowego.